17 t/m 27 februari

Herpes simplex?!

Vrijdag 17 februari was het zover. Ik had een afspraak in het ziekenhuis en ik zou er nu toch wel achter komen wat er met het oog aan de hand is. Ik was daar aan toe, omdat ik kon merken dat het daglicht steeds onverdraagzamer werd. Vanuit school ben ik daar naartoe gereden, dit was omstreeks 10.00 uur. De kinderen hebben dan namelijk pauze en ik zou vast wel weer op tijd terug zijn...

In de wachtruimte zaten eigenlijk, met alle respect, alleen maar oudere mensen. De gemiddelde leeftijd moet tussen de 60 a 70 hebben gelegen. Het had er alle schijn van dat de meeste hun ogen moesten laten testen of iets dergelijks. Ik kwam natuurlijk met een heel ander probleem binnen. Eerst werd ik geroepen door een assistente. Zij deed inderdaad allerlei standaard oogtestjes. Zo moest ik met mijn bril op letters van een lettermuur lezen. Dat ging verder prima, al zag zij ook dat ik wat moeite had met het licht. Om dit verhelpen deed ze wat druppeltjes in mijn oog. Eerst een gele om het oog te verdoven en een druppel om het pupil wat wijder te laten worden. Vervolgens werd ik doorgestuurd naar Dr. Moes, de "echte" oogarts. Zijn eerste reactie was heel duidelijk: "Oei, dat ziet er niet zo lekker uit." Hij keek met verschillende gekleurde lampjes in het oog, ondanks de verdoving had ik moeite het oog open te houden. Zijn conclusie was dat het inderdaad wel eens een bacterie kon zijn. Heel even dacht hij aan een herpes, maar dat was niet heel duidelijk te zien. Het schijnt zo te zijn, dat je bij een herpes een vertakking in het oog ziet. Deze was bij niet heel duidelijk zichtbaar. Om een betere diagnose te kunnen stellen, stuurde hij me voor die week naar huis met een kalmerende zalf. Ik ben de naam van het medicijn tussentijds vergeten.

Na het ziekenhuis bezoek ben ik inderdaad nog terug naar mijn werk gereden. Het was snel duidelijk dat ik die dag niet ongeschonden zou afmaken.

Zaterdag 18 en zondag 19 februari gebeurde er wel degelijk iets in het oog. Het was de bedoeling dat het rustiger zou worden, maar in plaats daarvan werd het alleen maar erger. Ik heb dat weekend dan ook maar niet teveel ondernomen. Naarmate het weekend vorderde ging het oog steeds meer achteruit. Het werd vuurrood en ik kon licht steeds minder verdragen. De pijn viel eigenlijk heel erg mee. Zondag besloot ik om de volgende dag niet naar mijn werk te gaan. Maud en ik durfde niet nog een week te wachten en daarom zijn we die maandag alsnog naar het ziekenhuis gegaan. Ik had een zeer prettig gevoel bij Dr. Moes. Hij schrok toen hij mij weer zag verschijnen en was enigszins verbaasd dat ik zo slecht tegen licht kon. Na weer een controle was diagnose duidelijk: "Meneer u heeft herpes simplex aan het oog, dat kan haast niet anders. We zijn er op tijd bij, want hier kunnen mensen blind van worden." Eerlijk gezegd wist ik niet wat ik hiervan moest denken en blijkbaar was dit van mijn gezicht af te lezen. "Weet u dit heel zeker?", vroeg ik hem. Hij antwoordde:"Niet helemaal, maar het heeft er wel alle schijn van. Vrijdag 24 februari moet je terugkomen." Wederom kreeg ik een zalf mee naar huis. Het medicijn heet Zovirax Aciclovir en ik moest het 5x per dag in het oog doen.

Thuis op internet heb ik natuurlijk het een en ander zitten zoeken. Nooit doen zeggen ze, maar mijn nieuwsgierige aard kon ik niet tegenhouden. Wat een herpes simplex is, kun je op de volgende site lezen: http://www.oogartsen.nl/oogartsen/hoornvlies_slijmvlies/herpes_simplex_infectie/

De dagen erna verliepen wederom dramatisch. Soms leek het iets beter te gaan, maar misschien had dit meer te maken met mijn gemoedstoestand. Ik voelde mij verder niet ziek en ik besloot er het beste van te maken. De meeste tijd zat ik uit in een donkere slaapkamer. Gelukkig beschikken wij over verduisterende gordijnen. Soms liep ik even naar de keuken om iets te eten of te drinken en ik ging, niet geheel onbelangrijk, af en toe naar het toilet. Mijn tijd besteedde ik vooral aan het terugluisteren van televisie programma`s. Echt kijken was te veel gevraagd, omdat het scherm te fel was. Ook lezen, computeren of andere dingen waar je licht bij nodig hebt, sloeg ik over. Het avondeten was een hele klus. Ik deed dat in een donker hoekje van de kamer en ging dan weer gelijk terug de slaapkamer in. Mijn wereldje werd letterlijk behoorlijk klein en leefde een kluizenaars bestaan. Het zalven deden we heel consequent. Ik schrijf expres WE, omdat het bijna onmogelijk was om dit alleen in het oog te doen. Maud hielp mij hier steeds bij en als zij aan het werk was probeerde ik het zelf. Een heel gedoe, omdat de zalf bijna net zo dik was als vaseline.

Het bovenstaande proces ging heel geleidelijk. Als een sluipmoordenaar maakte mijn oog me steeds meer activiteiten onmogelijk. Het dieptepunt voor die week kwam vrijdag. Op weg naar het ziekenhuis was het onmogelijk om mijn ogen open te houden. Om het leed te verzachten deed ik een theedoek voor mijn ogen. Maud hielp mij om straten over te steken. Het gaf soms enige frustratie, omdat ik niet bedacht was op stoeprandjes en andere obstakels. Normaal gesproken denk je hier niet veel bij na, maar nu leek de weg wel een doolhof met hindernissen. Alle pratende mensen, dieren en voertuigen kwamen met dubbele decibellen binnen. Ik was dan ook blij om Dr. Moes weer te zien. Er zal immers vast wel weer wat verbetering te zien zijn. Zijn eerste reactie was wederom typerend: "Jeetje, loop je nu zelfs met een doek? Heb je dan echt zo last van het licht?" Na mijn bevestiging begreep hij dat het serieus was. Na weer een controle was hij er nog steeds stellig van overtuigd dat ik een herpes had. Maud en ik twijfelde en vroegen: "Is het niet beter als ik alsnog naar het oogziekenhuis ga?" Dr. Moes zei:"Dat is niet nodig, maandag zal ik een collega van mij laten kijken. Zij heeft jaren ervaring en ook gewerkt in het oogziekenhuis." Ik ging dus weer zo het weekend in en gebruikte nog steeds alleen Zovirax ooggel.

Maandag 27 februari ging ik samen met Frans (de man van mijn moeder) naar het ziekenhuis. Nog steeds hield ik een doek voor mijn oog. Het is wel grappig dat je je op een andere manier gaat oriënteren. Zo voelde ik aan de bochten en stops waar we ons bevonden. De bewegingen die daarbij horen gaven mij een punt van herkenning. Dit keer begeleidde Frans me naar de juiste balie. We werden inderdaad verwelkomd door een andere arts, Dr. Tobos. Ik vond haar direct niet heel erg sympathiek. Ze vergat Frans een hand te geven en scheen zich niet veel om de situatie te bekommeren. Na een korte check, meer was het niet, was ook zij overtuigd van een herpes. Na 2 minuten (!) stond ik weer buiten. Vrijdag 2 maart, op de dag van mijn broertjes verjaardag, kon ik weer terugkomen. Gelukkig niet bij haar, want ik vond haar nogal kortaf. Dr. Moes zou mij gewoon verder behandelen.

De rest van de week werd het weer een beetje erger. Ik had niet gedacht dat het slechter kon, maar toch bleek dit het geval. Het oog werd weer roder en er was bijna geen wit meer te zien. Daarnaast ging het zicht ook iets achteruit. Ik koppelde dit aan de zalf die ik gebruikte. In de bijsluiter stond namelijk dat het zicht tijdelijk wat wazig kon zijn. Toch bleef ik vertrouwen houden in de artsen. Als twee artsen hetzelfde zeggen, dan zal het toch zeker wel kloppen?!!

Donderdag 1 maart ben ik nog samen met Maud naar de musical "Soldaat van Oranje" geweest. Onderweg hield ik gewoon een doek voor mijn ogen. Ik had de mazzel dat het snel donker werd die avond. Eenmaal daar aangekomen heb ik het oog rigoureus afgeplakt. Eerst de zalf erin, dan een gaasje erover, dan zwart papier, dan een groot gaasje en als laatste een pleister. Zodoende heb ik nog aardig wat van de musical meegekregen. Wat een prachtig schouwspel en een fantastisch spektakel! Achteraf was ik als een kind zo blij om dit mee te maken. Je mag gerust weten dat ik die avond aardig wat traantjes heb gelaten. Het was immers voor het eerst sinds 4 weken, dat ik in een andere omgeving was. Op de terugreis bleken Maud en ik strijdvaardiger dan ooit. We wisten dat we de volgende dag weer naar Dr. Moes zouden gaan. Ons oordeel was dat ik een second opinion wilde of naar het oogziekenhuis. Eigenlijk wilde ik alleen maar van het oog af. Later heb ik dat ook wel eens hardop uitgesproken.

Vrijdag 2 maart bleek een belangrijke dag op weg naar duidelijkheid. Hoe die dag verliep lees je in mijn volgende blog!