6 maart

De ontmoeting

Je kent het vast wel! Een dag die voorbij lijkt te gaan als een film. Achteraf is het allemaal net niet echt. Meestal zijn dit de dagen die gegrift staan in je geheugen en soms kijk je daar liever niet meer op terug. Precies met dat gevoel heb ik deze dag ervaren. Het was in inderdaad net een film, een absolute thriller in dit geval. Helaas was van fictie geen sprake en...was ik de hoofdpersoon!

Je doet er verstandig aan om het volgende alleen te lezen als je beschikt over een goede maag. Bedenk wel dat iedere patiënt een geval apart is. Je kunt er gerust vanuit gaan dat dit jou niet zal overkomen!!

Dinsdag 6 maart was het begin van een bijzondere dag. Het weekend daarvoor had ik met pijn en moeite doorstaan. Ik wist niet dat het kon, maar nog steeds werd mijn oogtoestand steeds erger. Het was om moedeloos van te worden.

Maud kon dit keer niet mee naar het ziekenhuis. Aangezien ik niet in staat was om zelf te gaan, bood mijn moeder een helpende hand. In het ziekenhuis moest ik me weer melden bij de spoedeisende hulp. Net als de vorige keer was ik heel snel aan de beurt en weer kreeg ik te maken met een andere arts. Je zult vast begrijpen dat ik het hele verhaal opnieuw kon uitleggen. Het verbaasde me, want ik zou vandaag onderzocht worden door een hoornvliesspecialist. De arts deed ook weer dezelfde testjes en daar werden we dus niet wijzer van. Ik vroeg al snel:"De vorige keer hebben ze een kweek afgenomen. Wat is de uitslag daarvan?" Hij dook direct in het dossier en zei:"Er is geen herpes simplex geconstateerd..." De moed zakte in mijn schoenen en een vorm van paniek kwam bovendrijven. Niemand scheen te weten wat ik had. Ik liep hier nu ruim een maand mee, zonder enig resultaat. Ook mijn moeder was de wanhoop nabij. Bij de arts gingen direct alle alarmbellen rinkelen. Zichtbaar onthutst riep deze arts de specialist erbij...

Op het moment dat Dr. Dreveir (de hoornvliesspecialiste)binnen kwam brak ik meteen. Ze stelde zich voor en in tranen reageerde ik:"Ik ben Sijmen en heb van u gehoord." Waarop zij antwoordde:"Ik ben Dr. Dreveir en ben blij jou te mogen ontmoeten." (Zelfs op het moment dat ik dit typ lopen de tranen over mijn wangen). Door deze ontmoeting raakte ik totaal verdoofd en werd kalm van haar geruststelling. Dr. Dreveir was de eerste die mijn lijden onderstreepte. Ze zei letterlijk: "Jongen, wat moet jij een pijn hebben gehad de afgelopen tijd. Het is goed dat je mij uiteindelijk hebt gevonden. Ik ga je behandelen en denk nu al te weten wat er met je is. We gaan vandaag eerst weer een kweek afnemen en gezien jouw toestand ga ik de behandeling daarna direct starten." Eerlijk gezegd kon ik alleen maar luisteren. Van binnen was ik zo blij, dat ik bij de juiste persoon terecht was gekomen. 

Om de kweek af te nemen moest mijn oog eerst verdoofd worden. Dr. Dreveir gaf haar assistent de opdracht om mij eerst met COCA te verdoven. Mijn moeder en ik werden netjes in een aparte ruimte ondergebracht. In eerste instantie om even tot rust te komen. Ook was dit handig, want het druppelen deed ik niet zelf. De kamer was lekker donker gemaakt, waardoor ik het iets beter uit kon houden. Ruim een uur lang kreeg ik om de zoveel minuten vloeibare Cocaïne in mijn oog gedruppeld. Mijn moeder maakte van de tijd gretig gebruik en verwende mij met wat te drinken en iets lekkers. Ondertussen kwam mijn tante, die werkt in het Oogziekenhuis, ook nog even een gezellig praatje houden. Zij vertelde ons dat Dr. Dreveir een zeer bekwame arts is. Al met al een gezellige bedoeling, tot het moment ik werd geroepen...

Een soortgelijk schrapertje

De bedoeling van die druppels was om mij heel goed te verdoven. Tot op dat moment ging ik ervan uit dat het afnemen van het kweekje hetzelfde zou gaan als vrijdag (dat was met een wattenstaafje). Helaas bleek dit niet het geval te zijn. Overigens moet je het volgende niet lezen in een slechte gemoedstoestand. Ik moest gaan liggen in een soort tandartsenstoel, waarna er een felle lamp boven mijn oog kwam te hangen. Ondanks alle verdoving lukte het mij niet om mijn oog goed open te houden. Ik kreeg hiervoor een klemmetje in mijn oog, zodat ik hem niet meer dicht kon doen. Vervolgens ging Dr. Dreveir met een soort schrapertje over mijn oog. Ze herhaalde dit vervolgens nog twee keer. Normaliter heb ik een zeer hoge pijngrens en vind ik dit soort testjes wel interessant, maar dit was zelfs voor mij te veel. Ik viel letterlijk van de pijn (door het licht en het schrapen) van mijn stoel. Het is lastig te omschrijven hoe het voelt als iemand in je oog bezig is terwijl het van zichzelf al zeer pijnlijk is. Het scheelde niet veel of ik was daar flauw gevallen, al dat cocaïne ten spijt. De zusters, Dr. Dreveir en mijn moeder hebben mij vastgehouden om het te laten slagen. Zelfs toen ik eenmaal was gekalmeerd, stond ik te trillen op mijn benen. Beneden stond de chauffeur al te wachten om de kweekjes mee te nemen, dit geeft wel aan hoeveel haast ze erbij had. Ik moet toegeven, dat de artsen daar erg vriendelijk voor me zijn geweest. Zo kreeg ik daarna een pilletje om nog rustiger te worden.

Vervolgens heb ik weer even moeten wachten, waarna de arts een diagnose stelde, deze sloeg in als een bom:"Voor 90% zeker heb je een parasiet, volgens mij kan dit haast niet anders en de kweek gaat dit heel snel bewijzen. De symptomen zijn precies hetzelfde als die van een virus, alleen komt een parasiet bijna niet voor. Vandaar dat ze al die tijd dachten, dat je een herpes zou hebben. De medicatie voor een herpes heeft tijd nodig en daarom hebben ze niet eerder kunnen vaststellen dat jij dat niet hebt." Mijn moeder en ik waren onder de indruk en Dr. Dreveir ging verder:"Een parasiet in je lichaam is niet helemaal zonder gevaar, gelukkig heb je het vooralsnog alleen in je oog. Gezien de zeldzaamheid hoor je nu bij een heel select groepje." Mijn moeder vroeg:"Hoe lang gaat de behandeling duren?" Dr. Dreveir kon en wilde daar geen antwoord op geven. Het enige wat ze wel kon zeggen, is dat we gaan beginnen met 8 (!) weken. Ook kon ze niet zeggen of het zicht (nu 10%) zich zal gaan verbeteren. Zelf dacht ik daar maar nog niet teveel bij na. Uiteraard was ik erg nieuwsgierig hoe ik hier in vredesnaam aan was gekomen. Het antwoord is heel simpel:"Een parasiet kan zich overal op bevinden (leidingwater, in de tuin, etc.). Op het moment dat het aan je handen zit en wrijft een keer je oog....de rest kun je zelf invullen." Oftewel ik heb behoorlijk pech gehad.

De medicatie loog er in ieder geval niet om. Ik kreeg verschillende medicijnen voorgeschreven, 6 pillen en 3 druppels. Het ergste van dit alles was dat de medicatie ervoor zorgde, dat ik als een junk door het leven zou gaan. Dr. Dreveir benadrukte, dat ik absoluut niet mocht werken en voorlopig volledig arbeidsongeschikt ben. Dit nieuws was moeilijk te verkroppen. Voor de mensen die mij kennen, niet werken vond en vind ik nog steeds vreselijk!  Onderweg naar de apotheek heb ik meteen de directrice van mijn school gebeld. Totaal overstuur en met heel veel moeite heb ik haar het bovenstaande medegedeeld. Zij, ook geschrokken natuurlijk, leefde enorm met mij mee en wilde dat ik me geen zorgen om het werk zou maken.. Juist omdat ik zo trots ben op mijn vak was ik enorm ontdaan. Het loslaten van je werk gaat niet zomaar, althans zo werkt dat bij mij.

Bij de apotheek werd snel duidelijk, dat het slikken en druppelen een behoorlijk klus ging worden. Op een dag moest ik zo'n 30 pillen slikken en 24 keer druppelen. Hier moesten we dus iets op vinden. Thuis bij mijn moeder hebben we samen een heel dagschema gemaakt. Van Dr. Dreveir mocht ik 's nachts gewoon doorslapen, maar moest ik wel vroeg beginnen. Het kwam erop neer dat ik om 8 uur moest opstaan en na 10 uur weer naar bed kon. Ieder uur had ik dan wel iets te doen en dus kon ik me bijna niet vervelen.

Toen Frans me naar mijn eigen huis wilde brengen, werd ik gebeld door het Oogziekenhuis. Blijkbaar was ik in alle paniek mijn bril vergeten. Gelukkig kon mijn tante hem meenemen en bij mij thuis afleveren.

Zoals ik in het begin al schreef. Deze dag was als een film. Een ware thriller met mij als hoofdpersoon. Toch is het een van de waardevolste momenten geweest binnen mijn behandeltraject. Ik ben blij dat mijn moeder daar onderdeel van is geweest. Zelfs na maanden raakt deze dag mij nog steeds emotioneel. Vandaar dat ik deze dag los heb willen omschrijven.

Mijn volgende blog zal gaan over de dagen daarna. Het vreselijke mentale aspect, maar ook kleine bijzondere momenten passeren de revue. Ook krijgt de parasiet dan een naam en wordt langzaam duidelijk wat het precies is.

Op mijn vorige blogs heb ik veel reacties gehad, vooral via persoonlijke wegen. Ik lees, hoor en "zie" alles voorbij komen. Zo hebben binnen een week tijd 1200 (!) personen mijn blog bekeken! Werkelijk een fantastisch resultaat!!!

BEDANKT!