Vijf artsen...
Vrijdag 2 maart gingen Maud en ik naar het ziekenhuis met maar 1 doel: Duidelijkheid! Het is moeilijk voor te stellen hoe het is om dagen in een donkere kamer te leven. Helemaal als je leeft in onzekerheid is dat bijna niet vol te houden. Ik ben nog jong en sta vol in het leven en het is dan moeilijk te verkroppen dat je door het licht vrijwel niets kan ondernemen. Voor mijn gevoel moest hier een einde aan komen.
Uiteraard was de weg naar het ziekenhuis weer redelijk dramatisch. Al was mijn oriëntatiegevoel nu al behoorlijk getraind. Op de trap in het ziekenhuis werd ik voorbij gestreefd door acht artsen.Ze leken nogal haast te hebben. Hun piepers waarschuwde me dat er iets op komst was. Eenmaal in de wachtruimte zocht ik direct een plekje om te zitten. Ik koos altijd voor een strategische plek, zodat ik niet ver hoefde te lopen naar de behandelkamer. Ondertussen meldde Maud me aan bij de balie. Precies op de plek waar ik wilde gaan zitten bleek een man getroffen te worden door een hartaanval. Vandaar dat we eerder die acht artsen tegenkwamen. Ik had dat eerst helemaal niet door en nam plaats alsof er niks aan de hand was. Gelukkig attendeerde Maud me om ergens anders te gaan zitten. Het gaf me een vreemd gevoel, aangezien het gebeurde in de opening van de kamer waar ik ook steeds behandeld werd. Nog steeds hoop ik dat het met die man goed is afgelopen. Achteraf ben ik wel blij dat ik niet veel van het schouwspel heb meegekregen.
Tot mijn verbazing werd ik weer eerst binnen geroepen door een assistent. Zij nam weer dezelfde testjes bij mij af. Ik weet nog goed dat ik wederom letters moest lezen. Zelfs de grootste letter bleek onleesbaar. De letter was bijna net zo groot als een posterformaat, alleen dan wel op een afstand van hooguit 4 meter. Maud reageerde direct: "Sijm, doe even normaal. Je maakt een geintje toch zeker?" Helaas was van een grapje geen sprake. De assistente bleek ook geschokt: "Weet je zeker dat je niet beter kan?" Waarop ik vroeg: "Op hoeveel procent zit ik dan?" De assistente zei dat ik nog ongeveer 10% kon zien. Ik vertelde haar dat ik dacht dat dit kwam door de medicijnen. Zij twijfelde meteen aan deze theorie en ging hoogstpersoonlijk verhaal halen bij dr. Moes.
Dr. Moes schrok ook enorm van de resultaten. Hij gaf eerlijk toe dat hij ook niet meer wist wat te doen. Juist vanwege zijn stellige overtuiging dat ik een herpes had riep hij een andere arts erbij. Ik weet nog steeds niet wat voor een arts dat was, maar ook hij dacht aan een herpes. Om helemaal zeker van zijn zaak te zijn stuurde hij me nog diezelfde dag naar het Oogziekenhuis. Maud en ik waren opgelucht dat er eindelijk werd ingezien dat dit zo niet meer kon.
Onderweg naar het oogziekenhuis waren we vooral erg benieuwd wat we daar zouden aantreffen. Dr. Moes had zelf een afspraak gemaakt met de afdeling spoed. Eenmaal daar aangekomen bleek er een wachttijd van ruim een uur te zijn. "Gelukkig" had ik code rood en heb ik nog geen 10 minuten hoeven wachten. We werden hartelijk ontvangen door dr. Eerl. Hij oogde erg jong en onervaren en al snel bleek ook waarom. Na de oogtesten, dezelfde als eerder die dag,vertelde ik hem dat ik plotseling iets beter kon zien. In het andere ziekenhuis vertelde ze dat ik nog maar 10% kon zien. Hij reageerde: "Meneer, dat is onmogelijk. U heeft gewoon 100% zicht." Maud en ik vielen zowat van onze stoel. "Dit kan echt niet waar zijn hoor." Vervolgens liep hij naar zijn supervisor met mijn dossier. Wij konden in de kamer naast ons horen dat hij behoorlijk op zijn kop kreeg: "Hoe bedoel je 100% zicht? Je ziet hier toch staan 10%? Zijn zicht is beïnvloed door de druppels die hij heeft gekregen." Ondanks alle toestanden hadden Maud en ik hierdoor de grootste lol. Ook deze supervisor kwam mij vervolgens onderzoeken en ook zij twijfelde direct aan een herpes. Het was haar idee om het weekend te overbruggen en om mij dinsdag 6 maart terug te laten komen. Ik zou dan bekeken worden door een hoornvlies specialist. Ook namen ze met een soort wattenstaafje een kweek af. Deze zou dan door het laboratorium onderzocht worden op herpes.
Oftewel we wisten nog steeds niks en de teleurstelling overheerste. Ik had niet verwacht dat vijf oogartsen er niet achter konden komen wat ik precies mankeerde!! Het gevoel dat ik weer opnieuw kon beginnen viel me erg zwaar.
Diezelfde dag ben `s avonds naar de verjaardag van mijn broertje geweest. Mijn moeder, oma en mijn zus waren behoorlijk overstuur van de situatie. We schenen met elkaar te beseffen dat dit alles weleens een hele vervelende wending zou kunnen krijgen.
Ik snap dat het lang duurt alvorens ik je duidelijkheid geef over mijn aandoening. Ik hoop dat ik je toch kan blijven boeien. Als jij al ervaart dat de onduidelijkheid lang duurt, probeer je dan eens voor te stellen hoe dat voor mij moet zijn geweest...
Mijn volgende blog heet DE ONTMOETING...
Weer goed geschreven lieverd. xxxxxx
BeantwoordenVerwijderen